Ik lijd al mijn hele leven aan het Calimero-complex. Met mijn 1.58 meter en fragiele postuur, schatten mensen mij toch vaak een jaartje of twintig jonger dan ik ben. Ik heb tijdens mijn leven dan ook een respectabel aantal zij-zijn-groot-en-ik-is-klein-momenten opgebouwd. Zo was er die keer dat ik de film Roadhouse van mijn grote held Patrick Swayze wilde bekijken in de bioscoop. De film was voor 16 jaar en ouder. Het was nog in de tijd dat je geen verplicht id op zak moest hebben en mijn mooie, bruine ogen waren niet voldoende om de kassière ervan te overtuigen dat ik toch echt zestien was. Als alternatieve film bood ze me Platvoet en zijn vriendjes aan. Briesend verliet ik het pand, mompelend dat ze het kaartje maar daar moest steken waar het donker was. En dan bedoelde ik niet de filmzaal.
Ook memorabel was het moment dat ik samen met mijn man naar Autotaalglas ging om een sterretje in de ruit te laten HPX2harsen. Een jonge knul met blond stekeltjeshaar en vervaarlijke tatoeages, sloofde zich ontzettend uit op de ruit terwijl ik binnen in de auto zijn werk controleerde. Hij deed zo zijn best dat de scheur na wat grof geweld alleen maar groter werd. Fijntjes wees ik hem op de slogan van zijn bedrijf, Autotaalglas laat je niet barsten... Met wat kunst en vliegwerk wist hij de ruit nog te redden van totale vervanging. En toen kwam het, hij pakte een speelgoedautootje met het bedrijfslogo en gaf het aan me. ‘Wil jij een leuk autootje om mee te spelen?’ ‘Broem, broem’ reed ik over het dashboard terwijl mijn man in zijn broek pieste van het lachen. Ik had de gozer in kwestie graag wat HPX2hars in zijn eigen sterretje gespoten.
Het meest recente ‘incident’ vond afgelopen jaar plaats bij een concert van Oleta Adams. Ik had topkaarten kunnen krijgen op de eerste rij, midden voor het podium. Naast me zat een wat gezette man in poloshirt. Hij keek me aan, zette een wie-zoet-is-krijgt-lekkers-stemmetje op en vroeg: ‘Durf jij dat wel zo dicht bij het podium? Vind je dat niet eng?’ Suikerzoet antwoordde ik: ‘Nee, hoor meneer.’ Waarop hij weer zei: ‘Wil je op mijn plek zitten, dan zit je nog dichterbij?’ Ik bedankte vriendelijk doch resoluut. De lichten doofden, Oleta kwam op. Ondanks haar extreem hoge hakken, niet veel groter dan ik. Maar een zaalvullende uitstraling en een stem, wow wat een stem! Ze leidt het nummer Picture you the way that I do in. ‘Mensen zijn vaak onzeker. Ze vinden zichzelf te dik, te dun, te klein of te groot en zien dingen in anderen die ze zelf zouden willen hebben. Maar dat is nergens voor nodig want jij bent prachtig op jouw eigen manier. Probeer jezelf te zien door mijn ogen. Ik vind je perfect zoals je bent.’ Ze begint te zingen:
Broken wander-er, you think you know you so well
It's hard to move ahead, when your so down on yourself
Take it easy, take a lesson from me
You'll be all you've ever needed to be
Love is simple, in its someone else
And you see all the things, you wish you'd found in yourself
just imagine, for a minute or two
You could picture you the way that I do
Ik krijg kippenvel, Oleta heeft gelijk! Ik ben niet minder dan een ander omdat ik slechts drie turven hoog ben. De crux zit hem in mijn eigen zelfbeeld. Hoe kan ik van anderen verwachten dat ze me als volwassene behandelen als ik mezelf niet als volwaardig beschouw? Ik kijk nog eens naar het podium. Erop een vrouw van mijn lengte die de hele zaal plat krijgt. Oleta Adams. Kleine vrouw, Groot mens.