Kamerolifant

Ik vind olifanten leuk. Dombo was altijd mijn favoriete Disney-figuurtje. Ik was als kind altijd bovenmatig gefascineerd door zijn enorme oren. Toen mijn moeder later olifantenbeelden begon te verzamelen, keek ik glimlachend naar de rap groeiende kudde op de kast. Ja ik mag ze wel die grote grijze rakkers, maar vandaag ben ik er even klaar mee. Wil iemand in godsnaam die enorme kamerolifant van mijn borstkas halen? Want ik zweer je dat die geslurfde dondersteen zich al weken comfortabel bovenop me heeft genesteld. En da’s leuk en aardig, maar het ademt voor geen meter. Elke teug kost moeite. Traplopen is een drama en na een paar honderd meter wandelen hijg ik een pornoster eruit. Kortom, ik voel me dus niet zo lekker. Ik ben aan het eind van mijn Latijn. Echt vreemd is het niet want mijn leven heeft volledig op zijn kop gestaan na de verschijning van Ademloos en dat was slopend. Wat een overweldigende reacties, media-aandacht en verkoopcijfers! Ik weet nog steeds niet wat me overkomt. Het liefst zou ik iedereen die me een berichtje stuurt via mijn website of hyves persoonlijk antwoorden, maar de aantallen zijn te groot en mijn energie te beperkt. Ik lees elke reactie en geloof me, nog steeds staat na elk berichtje het kippenvel op mijn armen en voel ik een brok in mijn keel. Nog dagelijks krijg ik bedankjes binnen van lezers van Ademloos die zoveel hoop hebben geput uit mijn boek. Dat is prachtig en raakt me enorm. Maar weet je wat het nog mooier maakt? Dat ik al die reacties morgen meeneem naar het ziekenhuis. Helaas is het weer tijd voor een infuuskuur met een kanon aan antibiotica om mijn ingezakte longfunctie zo veel mogelijk op te krikken. Ik zie er behoorlijk tegenop. Het kastje dat destijds in mijn borst is gezet, is er een aantal maanden geleden uitgehaald wegens complicaties. Het gedonder met infusen prikken in mijn aangetaste bloedvaten is van verleden tijd dus weer realiteit geworden. Dat is klote, maar goed het is niet anders. Toch weet ik nu al dat ik ondanks al mijn positiviteit en vechtlust de komende weken mijn moeilijke momenten zal hebben. Maar het zal anders zijn dan voorheen, want ik neem alle mooie, lieve, geweldige woorden van mijn lezers mee. En dat gaat me er mede doorheen slepen. Ik heb met het opschrijven van mijn verhaal misschien iets voor jullie gedaan, maar vergeet niet dat jullie mij ook overeind houden. Dank je wel!

Liefs Kim